اثر تزریق زیرملتحمه‌ای اواستین (Avastin) بر ناخنک فعال اولیه

هدف: تعیین اثر تزریق زیرملتحمه‌ای اواستین (bevacizumab) در مقایسه با دارونما در درمان ناخنک فعال اولیه. روش پژوهش: بیماران با تشخیص ناخنک فعال اولیه به شرط فقدان سایر بیماری‌های چشمی، دیابت یا بارداری، به طور تصادفی به 2 گروه تقسیم شدند. در یک گروه 1/0 میلی‌لیتر اواستین به طور زیرملتحمه‌ای در مجاور لیمبوس و در گروه دیگر 1/0 میلی‌لیتر محلول نمکی طبیعی، به طور مشابه تزریق گردید. بیماران در فواصل زمانی 48 ساعت، یک هفته و ماهانه تا 6 ماه بعد از عمل، از نظر اندازه ناخنک، پرخونی ملتحمه و میزان نورگ‌زایی، ارزیابی و رتبه‌بندی شدند. یافته‌ها: بعد از 48 ساعت، پرخونی ملتحمه (76/125 در مقابل 98/73) و نورگریزی (01/139 در مقابل 18/69) در گروه اواستین بیش‌تر از گروه دارونما بود (001/0P<) ولی از نظر اندازه ناخنک، تفاوت معنی‌داری بین دو گروه وجود نداشت. بعد از یک هفته، پرخونی ملتحمه (98/90 در مقابل 20/108، 01/0P=) و نورگریزی (08/85 در مقابل 36/114، 001/0P<) در گروه اواستین کم‌تر از گروه دارونما بود ولی تفاوت دو گروه از نظر اندازه ناخنک (89/105 در مقابل 06/94)، هم‌چنان غیرمعنی‌دار بود (120/0P=). این روند تا پایان 6 ماه ادامه یافت و پس از آن، نتایج مانند 48 ساعت اول بعد از تزریق شد که نشان‌دهنده از بین رفتن اثر داروست. نتیجه‌گیری: تزریق زیرملتحمه‌ای اواستین ممکن است در درمان ناخنک فعال اولیه مفید باشد ولی تزریق مجدد را باید مدنظر داشت. · مجله چشم‌پزشکی بینا 1387؛ دوره 14، شماره 1: 33-28.